Urodził 4 listopada 1801 r. w Ilińcach. W 1820 r. przybył do Warszawy, gdzie przystąpił do Związku Wolnych Braci Polaków. W 1821 r. próbował dołączyć do powstańców greckich, ale musiał pozostać na Ukrainie, zabrakło mu bowiem środków na dalszą podróż. Kontynuował działalność konspiracyjną – także po powrocie do Warszawy w 1830 r. Był członkiem sprzysiężenia Piotra Wysockiego i uczestnikiem ataku na Belweder w Noc Listopadową. W czasie insurekcji walczył pod wodzą Józefa Dwernickiego, za udział w niej został skazany przez władze rosyjskie na śmierć. Po powstaniu zamieszkał w Galicji. Nie zaniechał działalności politycznej, współtworząc Związek Dwudziestu Jeden i Stowarzyszenie Ludu Polskiego. W 1838 r. osiadł we Francji. W latach 40-tych należał do grona zwolenników Andrzeja Towiańskiego. W czasem oddalił się od życia politycznego emigracji, borykał się przy tym z biedą. W 1872 r. zamieszkał we Lwowie, gdzie zmarł 25 lutego 1876 r. Jego twórczość zalicza się do szkoły ukraińskiej polskiego romantyzmu. Szczególnie znana jest jego powieść poetycka Zamek kaniowski (1828), nawiązująca do wydarzeń tzw. koliszczyzny (brutalnego wystąpienia chłopstwa na Ukrainie Prawobrzeżnej, skierowanego przeciwko szlachcie, duchowieństwu unickiemu i rzymskokatolickiemu oraz Żydom).