Urodził się 7 grudnia 1812 r. w Słowikach. Studiował prawo na Uniwersytecie w Warszawie. Wziął udział w powstaniu listopadowym – wskutek odniesionych wówczas ran, ledwo uszedł z życiem. Po upadku insurekcji wyjechał do Francji, gdzie spotkał m.in. Jana Koźmiana, Adama Mickiewicza, Piotra Semenenkę i Bohdana Jańskiego. W 1836 r. wstąpił do seminarium w Paryżu, a po roku udał się do Rzymu na studia teologiczne. W 1841 r., przyjął święcenia kapłańskie, zaś rok później wraz z Semenenką założył Zgromadzenie Zmartwychwstania Pańskiego, słynnych Zmartwychwstańców. Po powrocie do Francji podjął formacyjną pracę w duchu katolickim w środowiskach polskiej emigracji, wśród której w owym czasie modne były idee głoszone przez Andrzeja Towiańskiego, uznane przez Kajsiewicza za bardzo niebezpieczne. Jego kazania szybko przyniosły mu sławę wybitnego kaznodziei, choć ich antyrewolucyjny charakter sprawiał, że ich autor spotykał się z niechęcią niektórych środowisk emigracyjnych i krajowych. W połowie lat 40. przeniósł się ponownie do Rzymu, zaś pod koniec dekady podróżował po Anglii, Niemczech i Galicji. W 1855 r. został przełożonym Zgromadzenia Zmartwychwstańców. W ostatnich latach życia podróżował m.in. do Bułgarii, Ameryki i Syrii, gościł także w Galicji, głównie jednak zajmował się sprawami Zgromadzenia we Włoszech. Zmarł 20 lutego 1873 r. w Rzymie. Jego najważniejsze dzieła to kazania, m.in.: O rządach Opatrzności, O pokucie, O trojakim życiu i trojakim patriotyzmie, O cudownym rozszerzaniu się i trwaniu wiary Chrystusowej z powodu ostatnich walk Kościoła katolickiego w Polsce, O ważności męczeństwa, O jedności z miłości bożej, O postępie religijnym, a także List otwarty do braci księży grzesznie spiskujących i do braci szlachty nie mądrze umiarkowanych.